Meandruje. I dobrze, bo gdyby płynęła prosto, nie mielibyśmy takiej różnorodności. Co więcej już rzymianie docenili jej warunki glebowo-klimatyczne i zakładali pierwsze winnice. Chociaż może słowo gleba nie do końca kojarzy nam się z tym co możemy zobaczyć na północnym jej brzegu.

Czy zamawianie w restauracji “kieliszka chardonnay” nie świadczy, że pijący tak powiedział, bo niewiele wie na temat win, a chciałby uchodzić z ich znawcę? Innych szczepów nie zna, a Riesling wydaje mu się zbyt kwaśny.

Tydzień temu obchodziliśmy międzynarodowy dzień Sauvignon Blanc.
Łatwo sięgnąć po wino z nazwą tego szczepu na etykiecie i rozpocząć celebrowanie.
Zaraz, zaraz. Przecież często pijemy Sauvignon Blanc, może więc warto trochę wysilić się i poszukać czegoś bardziej finezyjnego? 

Gotowi na majówkę? Pewnie już tak, w końcu to świetna okazja, aby rozpocząć sezon spędzania czasu na łonie przyrody. A zapas win na taką okazję już przygotowany? Jeśli jeszcze nie, to mamy dla Was zestaw “6 białych win. Na słoneczne dni”.

Słowo Lugana brzmi trochę jak laguna. I takie skojarzenie dobrze pasuje do stylu białych win powstających na południowych krańcach jeziora Garda.
Tym bardziej, że tamto wybrzeże słynie z lazurowego koloru wody i w sezonie wakacyjnym pełne jest turystów szukających relaksu.

Gdy wszyscy wokół robią podobne rzeczy, często rodzi się chęć wyróżnienia się. Ludźmi kieruje ciekawość i pragnienie sprawdzenia czy potrafią zrobić coś nowego, innego. Taka pewnie była bezpośrednia przyczyna świadomego mieszania różnych szczepów w winach.

Rioja tu, Rioja tam. Łatwo powiedzieć “lubię wina z regionu Rioja”. Regionu, nie gatunku winogron!
Rioja to całkiem spory obszar w północnej Hiszpanii. Gdzie nie spojrzeć, wszędzie pięknie położone winnice.
Wielkość regionu, wysokość winnic nad poziomem morza oraz bliskość Gór Kantabryjskich sprawiają, że występują jednak spore różnice w stylistyce tamtejszych win.

Im wyżej wspinamy się w górach, tym chłodniej robi się wokół nas. Nie trzeba chyba nikogo o tym przekonywać. Ba, wiemy nawet o ile spada temperatura. Z każdymi 100 metrami o jeden stopień Celsjusza mniej. Niby słońce świeci tak samo, ale jednak jest chłodniej. 

Postać z pozoru groteskowa, pozbawiona zdrowego rozsądku, walcząca z wiatrakami i olbrzymami, jednoznacznie kojarzona z La Manchą, rozległą krainą geograficzną w centralnej Hiszpanii. Oczywiście chodzi o Don Kichota, bohatera komedii Cervantesa. W życiu kieruje się on szlachetnymi przesłankami, lecząc rozterki swojej duszy lokalnym winem. Mimo swojej bezradności błędny rycerz jest powszechnie lubiany i to pewnie z tego powodu stał się najbardziej rozpoznawalnym symbolem La Manchy. 

Czasami zdarza się, że zostawimy trochę wina w butelce. Wino nam smakowało i chcielibyśmy spróbować je również innego dnia. Emocje potęguje niejednokrotnie myśl o tym ile wydaliśmy na wino i żal nam zmarnować trunek. No właśnie, ale czy faktycznie zmarnować?

Czasami oglądając butelki wina stajemy przed dylematem, które wybrać? Mamy przed oczami dwa, trzy wina z tego samego regionu, od różnych producentów, ale ich nie znamy. Cena podobna, możemy kierować się wyglądem etykiety, ale w głębi duszy czujemy, że to może być pozorna wskazówka. Wreszcie wybieramy to, które ma jakąś informację sugerującą ekologiczne pochodzenie, bo uznajemy je za zdrowsze, a więc pewnie lepsze.  

Kilkanaście lat temu spędzaliśmy wakacje na greckim półwyspie Halkidiki. Wykupiliśmy dwa tygodnie pobytu w eleganckim hotelu z malowniczą plażą, kilkoma basenami i szeregiem innych atrakcji dla spragnionych wypoczynku turystów.

Po wylądowaniu na lotnisku w Salonikach opiekun wycieczki zapakował nas do autobusu i po godzinie byliśmy już w swoich pokojach z widokiem na morze. Plan kolejnych dni dyktowały pory trzech posiłków, przeplatane drinkami nad basenem. Relaks!

Otwierając butelkę wina, zawsze chociaż na ułamek sekundy przenoszę się myślami do miejsca, skąd ona pochodzi. Widzę winnice, przetwórnię lub nawet samego producenta. Gdy zawartość kieliszka zachwyca, myśl zatacza coraz szersze kręgi i pojawiają się obrazy innych winnic z tego regionu. Rodzi się pragnienie zorganizowania kolejnej wyprawy winiarskiej.

Rozbudzona majową wizytą na Morawach fascynacja tamtejszym winiarstwem powodowała, że kolejna możliwość spotkania jeszcze większej liczby Autentystów napawała mnie ogromną radością.

Przez cały tydzień degustowaliśmy greckie wina. Raz były lepsze, innym razem gorsze. Co ciekawe całkiem nieźle wypadały niedrogie domowe wina, podawane do posiłku w … metalowych dzbankach. Ciągle jednak nie opuszczało mnie wrażenie, że w okolicznościach greckiej restauracji wino zyskuje na jakości podwójnie i gdy wrócę do Polski ten urok zniknie. Szukałem przyczyny, dlaczego jedna z najstarszych kultur winiarskich nie bryluje na salonach ze swoimi butelkami?

Odpowiedzialność to słowo, które w ostatnich latach zyskuje popularność także wśród najlepszych szefów kuchni. Słyszymy o niej ze wszystkich stron i w różnych kontekstach, także w kontekście tego, co jemy, bo przecież w jedzeniu nie tylko chodzi o samo dostarczanie energii niezbędnej do życia.