wina włoskie

Półwysep Apeniński ma wspaniałe warunki do uprawy winorośli. Znajdując się w strefie klimatu śródziemnomorskiego cechuje się słonecznymi, suchymi latami i wilgotnymi zimami. Liczne pasma górskie dodatkowo tworzą mniejsze obszary z własnymi czynnikami wpływającymi na pogodę.

Włoskie wina korzystają nie tylko z pogody, ale i różnorodnych gleb

Elementem równie mocno różnicującym walory smakowe owoców winorośli są także gleby. Podążając z Północy w kierunku Afryki natrafimy na skały granitowe, grunty osadowe, wapienne, aby dotrzeć wreszcie do krain obfitujących w gleby wulkaniczne. Jednocześnie trudno zliczyć miejsca, gdzie różne mezoklimaty i podłoża tworzą obszary o własnej, odmiennej tożsamości.

Pewnego rodzaju kontrapunktem do reszty kraju jest część leżąca u podnóża Alp. Na większych wysokościach występują spore dobowe wahania temperatur. W ten sposób, tamtejszy styl poszerza jeszcze bardziej spektrum win, jakie można znaleźć we Włoszech.

W Włoszech można doliczyć się blisko 200 lokalnych odmian winorośli

Zróżnicowanie klimatyczne znajduje swoje odzwierciedlenie w odmianach winorośli porastających Włochy. Trudno szukać drugiego kraju, w którym można znaleźć tak liczne szczepy winne. I nie ma co się temu dziwić. Uprawa winnic rozprzestrzeniała się zarówno od strony Południowej w wyniku kolonizowania tamtejszych ziem przez Greków, ale również winnice wdzierały się w głąb Półwyspu Apenińskiego od strony Bałkanów. Obecnie śmiało można doliczyć się blisko 200 lokalnych szczepów, z których powstają we Włoszech wina. Na domiar tego od lat 70-tych XX wieku również i odmiany międzynarodowe zawitały na te tereny. Dominują gatunki w kolorze czerwonym, ale na górskich terenach biele czują się równie dobrze.

System apelacyjny włoskiego winiarstwa ma trudne zadanie do wykonania

Trudno się zatem dziwić, że systemowe uregulowanie zasad uprawy winorośli i tłoczenia wina z jednej strony próbuje uporządkować winiarską mapę Włoch, z drugiej jednak nie jest obecnie wstanie w pełni pielęgnować, pod względem jakościowym, klasyfikacji regionów czy siedlisk.

Wydzielono ponad 330 obszarów o statusie Denominazione di Origine Controllata (DOC), a więc miejsc o określonym zakresie geograficznym, uprawianych odmianach, dopuszczalnej wydajności plonów i sposobach winifikacji. Ponadto istniej blisko 80 stref Denominazione di Origine Controllata e Garantita (DOCG), w których dodatkowo jakościowy aspekt gwarantowanego pochodzenia odgrywa dużą rolę.

Ale jak niemal każdy system apelacji, także i ten nie pozwala na innowacyjność i tworzenie nowych, ciekawych win. Dlatego w latach 90-tych XX wieku powstała kategoria Indicazione Geografica Protetta IGP (wcześniej IGT), win o statusie vin da tavola (wino stołowe). Na etykietach tych butelek można znaleźć geograficzną przynależność oraz wykorzystane odmiany, zazwyczaj są to kupaże lokalnych i międzynarodowych szczepów. Winiarze mają tutaj większą swobodę w doborze gatunków i technik produkcji wina, dlatego liczba IGP ciągle wzrasta. Obecnie jest ich 118.