Trudno znaleźć hiszpański region, którego nazwa niesie ze sobą tak dosłowną charakterystykę miejscowych win jak apelacja Toro. „Toro” to po hiszpańsku „byk”, a pochodzące z okolic miasta o tej samej nazwie czerwone wina są mocarne jak właśnie to zwierzę ...

Toro

Trudno znaleźć hiszpański region, którego nazwa niesie ze sobą tak dosłowną charakterystykę miejscowych win jak apelacja Toro. „Toro” to po hiszpańsku „byk”, a pochodzące z okolic miasta o tej samej nazwie czerwone wina są mocarne jak właśnie to zwierzę.

Samo miasteczko Toro leży w regionie Kastylia-Leon w północno-zachodniej Hiszpanii, dokładniej zaś w prowincji Zamora. Podobnie jak Ribera del Duero apelacja rozlokowała się nad rzeką Duero, ale geograficznie bliżej granicy z Portugalią. Winorośle uprawiane tutaj były co najmniej od czasów rzymskich, a już w XIII wieku władca Leon król Alfons IX chwalił miejscowe wina mówiąc, że: „Mam byka (Toro), który daje mi wino i lwa (Leon), który je wypija”. Pierwsze ramy apelacyjne ustalono już w 1933 roku, ale hiszpańska wojna domowa spowodowała upadek miejscowego winiarstwa, które drugi oddech złapało w latach 90-tych ubiegłego wieku. Rozpoznawalność Toro przyniosło zwłaszcza kilka winiarni z Ribery del Duero, które szukając nieco innego wcielenia Tempranillo zwróciło uwagę na ten wówczas nieco zapomniany region.

Obecnie winnice zajmują obszar niemal 6 tys. ha, z tego ponad 20% stanowią stare, co najmniej 50-letnie krzewy. Spośród całego areału białe odmiany winogron zajmują jedynie ok. 350 ha (głównie jest to Malvasia i Verdejo). Toro słynie bowiem z win czerwonych, powstających ze szczepu Tempranillo, który jest zwany tutaj Tinta de Toro. Oprócz niego w regionie znajdziemy trochę Garnachy, ale zwykle wykorzystywana jest ona do produkcji win różowych.

Winnice położone są na płaskowyżu, na wysokości 500-700 m. n.p.m. Dodatkowo podobnie jak w innych regionach nad Duero, również w Toro klimat jest kontynentalny. Oznacza to gorące i suche lato, ale również mroźne i często śnieżne zimy. Jakby tego było mało, również różnice pomiędzy temperaturą w dzień i w nocy są spore. Tutejsza gleba jest piaszczysto-gliniasta, a ponadto ze sporym udziałem wapienia.

Te warunki sprawiają, że zbiory są wyjątkowo niskie, co przekłada się oczywiście na powstawanie skoncentrowanych, mocno zbudowanych win o niemal czarnym kolorze. Zwykle smakują one tytoniem, ziołami, czekoladą, przyprawami i wymagają kilkuletniego dojrzewania w butelkach by ugładzić niezwykle mocne garbniki.