Tydzień temu obchodziliśmy międzynarodowy dzień Sauvignon Blanc.
Łatwo sięgnąć po wino z nazwą tego szczepu na etykiecie i rozpocząć celebrowanie.
Zaraz, zaraz. Przecież często pijemy Sauvignon Blanc, może więc warto trochę wysilić się i poszukać czegoś bardziej finezyjnego? 

Czasami można usłyszeć, że produkowanie wina to sztuka. Pewnie jest w tym sporo prawdy. Ale są takie winiarnie, gdzie człowiek nie ma żadnych wątpliwości jak istotny dla winiarzy jest artyzm. 

Gotowi na majówkę? Pewnie już tak, w końcu to świetna okazja, aby rozpocząć sezon spędzania czasu na łonie przyrody. A zapas win na taką okazję już przygotowany? Jeśli jeszcze nie, to mamy dla Was zestaw “6 białych win. Na słoneczne dni”.

Słowo Lugana brzmi trochę jak laguna. I takie skojarzenie dobrze pasuje do stylu białych win powstających na południowych krańcach jeziora Garda.
Tym bardziej, że tamto wybrzeże słynie z lazurowego koloru wody i w sezonie wakacyjnym pełne jest turystów szukających relaksu.

Wielkanoc to wiosna, a wiosna to Wielkanoc. Chyba nikt nie ma wątpliwości, że w tym czasie myślimy o nadchodzących dniach z nowej perspektywy. Budzi się poczucie świeżego spojrzenia na świat. Po  zimowych tygodniach, ubogich w promienie słoneczne, nadchodzą dni jasne i ciepłe. Czyż zatem nie powinniśmy skierować naszych myśli w stronę bardziej rześkich win? 

Gdy wszyscy wokół robią podobne rzeczy, często rodzi się chęć wyróżnienia się. Ludźmi kieruje ciekawość i pragnienie sprawdzenia czy potrafią zrobić coś nowego, innego. Taka pewnie była bezpośrednia przyczyna świadomego mieszania różnych szczepów w winach.

Rioja tu, Rioja tam. Łatwo powiedzieć “lubię wina z regionu Rioja”. Regionu, nie gatunku winogron!
Rioja to całkiem spory obszar w północnej Hiszpanii. Gdzie nie spojrzeć, wszędzie pięknie położone winnice.
Wielkość regionu, wysokość winnic nad poziomem morza oraz bliskość Gór Kantabryjskich sprawiają, że występują jednak spore różnice w stylistyce tamtejszych win.

Czy Rieslingi zawsze zachwycają? Z pewnością nie wszystkie i nie wszystkich. My je uwielbiamy, ale powiedzmy sobie szczerze, nie zawsze pijemy te z pierwszej ligi. Jest jednak takie codzienne wino, po które sięgamy bez wahania, gdy mamy ochotę na świeżego i treściwego Rieslinga.

Im wyżej wspinamy się w górach, tym chłodniej robi się wokół nas. Nie trzeba chyba nikogo o tym przekonywać. Ba, wiemy nawet o ile spada temperatura. Z każdymi 100 metrami o jeden stopień Celsjusza mniej. Niby słońce świeci tak samo, ale jednak jest chłodniej. 

Prawdopodobnie, gdyby nie Kosma III Medyceusz, dzisiejsza dostawa win z Toskanii nie wywołałaby u nas tyle emocji.
To za sprawą edyktu wydanego w 1716 roku powstał, bodaj pierwszy w Europie i na świecie, obszar kontrolowanego pochodzenia wina. Wielki Książe Toskanii ustanowił zasady funkcjonowania dla czterech regionów winiarskich. Wśród nich było Chianti. Dalsze, burzliwe dzieje tej apelacji doprowadziły do wykształcenia się strefy Chianti Classico.

Za co właściwie tylu ludzi kocha szczep Syrah? I nie ma co się tutaj zastanawiać czy Syrah to jest to samo co Shiraz. Oczywiście, że jest to ten sam gatunek winogron. Przy czym nazwa Shiraz używana jest głównie w Australii. 

Czy to z Burgundii, Doliny Rodanu czy Langwedocji, na winach francuskich można znaleźć określenie Vielles Vignes. Warto go wypatrywać, oznacza bowiem, że owoce wykorzystane do wytłaczania wina pochodzą ze starszych krzewów. Nie ma to nic wspólnego ze “starszą krwią”, wokół której toczy się akcja Wiedźmina. Starsze krzewy winorośli, to zazwyczaj co najmniej 50-letnie roślin. Czasami uprawy liczą sobie nawet i blisko 100 lat. 

No niby wino jest białe, ale w gruncie rzeczy nie wygląda jak większość białych win. Jedna z zasad dotyczących kolorów wina mówi, że im białe wino starsze, tym barwa staje się ciemniejsza. OK, to prawda. A gdy wino jest młode, a już ma intensywny kolor?

Skąd ta gąsienica? Fantazja artystyczna grafika komputerowego? A może winiarz to zapalony entomolog?

Postać z pozoru groteskowa, pozbawiona zdrowego rozsądku, walcząca z wiatrakami i olbrzymami, jednoznacznie kojarzona z La Manchą, rozległą krainą geograficzną w centralnej Hiszpanii. Oczywiście chodzi o Don Kichota, bohatera komedii Cervantesa. W życiu kieruje się on szlachetnymi przesłankami, lecząc rozterki swojej duszy lokalnym winem. Mimo swojej bezradności błędny rycerz jest powszechnie lubiany i to pewnie z tego powodu stał się najbardziej rozpoznawalnym symbolem La Manchy. 

Czasami zdarza się, że zostawimy trochę wina w butelce. Wino nam smakowało i chcielibyśmy spróbować je również innego dnia. Emocje potęguje niejednokrotnie myśl o tym ile wydaliśmy na wino i żal nam zmarnować trunek. No właśnie, ale czy faktycznie zmarnować?

Do Bari przyjechaliśmy późnym popołudniem. Panujący upał wzmagało dające się wszędzie odczuć podniecenie związane z finałowym meczem o mistrzostwo Europy. Włosi brawurowo przeszli fazę grupową i późniejsze rozgrywki, trochę jak zwykle czarowali na boisku próbując wymusić na sędziach korzystny dla siebie werdykt, więc nasze serce było bardziej po stronie Anglików. Jednak wieczorny spacer ulicami największego miasta Apulii, pełnymi podekscytowanych kibiców, nie bardzo pozwalał na to, aby siłą rzeczy nie oddać drugiej połowy serca Włochom.

Czy umieszczenie na winie informacji o organicznej uprawie winorośli jest gwarancją, że mamy do czynienia z winem całkowicie naturalnym, wolnym od interwencji nowoczesnych metod wytwarzania? Na pierwszy „rzut oka” wydaje się to wielce prawdopodobne, no bo przecież zielony listek, który widzimy na etykiecie mówi nam o ekologicznym rolnictwie. Rolnictwie, czyli procesie rodzenia się owoców, które później posłużą do powstania wina. Ale rolnictwo to tylko jeden z elementów całego cyklu narodzin naszego ulubionego napoju. Na szczęście nie brakuje ludzi, którzy mają szersze spojrzenie na tworzenie wina, ale także i na sposób swojego życia. Takie podejście nosi nazwę biodynamiki.

Czasami oglądając butelki wina stajemy przed dylematem, które wybrać? Mamy przed oczami dwa, trzy wina z tego samego regionu, od różnych producentów, ale ich nie znamy. Cena podobna, możemy kierować się wyglądem etykiety, ale w głębi duszy czujemy, że to może być pozorna wskazówka. Wreszcie wybieramy to, które ma jakąś informację sugerującą ekologiczne pochodzenie, bo uznajemy je za zdrowsze, a więc pewnie lepsze.  

Kilkanaście lat temu spędzaliśmy wakacje na greckim półwyspie Halkidiki. Wykupiliśmy dwa tygodnie pobytu w eleganckim hotelu z malowniczą plażą, kilkoma basenami i szeregiem innych atrakcji dla spragnionych wypoczynku turystów.

Po wylądowaniu na lotnisku w Salonikach opiekun wycieczki zapakował nas do autobusu i po godzinie byliśmy już w swoich pokojach z widokiem na morze. Plan kolejnych dni dyktowały pory trzech posiłków, przeplatane drinkami nad basenem. Relaks!