Rioja słynie z czerwonych win. Trudno się temu dziwić. Rozległe obszary na południe od gór Sierra de Cantabria są idealnym siedliskiem odmian Tempranillo i Garnacha. Niebagatelne znaczenie dla popularyzacji czerwonych szczepów, miał także wpływ winiarzy z pobliskiego Bordeaux. To właśnie francuscy producenci wina przywieźli tutaj ze sobą dębowe beczki (gdy w XIX wieku mszyca filoksera wyniszczyła ich winnice), które stosowali do kształtowania smaku i struktury czerwonego wina.  

Zanim założyła własną winnicę pracowała przy produkcji wina w Prioracie. Zdobywała doświadczenie również w Bordeaux, Toskanii, Kaliforni i Nowej Zelandii. Zawsze jednak wiedziała, że powróci do rodzinnej Riojy i wystartuje ze swoim własnym projektem winiarskim.

Wydaje się to zadziwiające, ale trudno przecież dyskutować z faktami. Jesień to czas, gdy spadające liście potęgują w lasach swoisty aromat wilgotnej ściółki, pełnej aromatów grzybów i obumarłych pozostałości lata. Dla wielu ludzi, jest to przyjemne zapachy, szczególnie gdy udaje im się je odnaleźć w niektórych winach. Kojarzą się z dojrzałością, informują nas, że mamy do czynienia z winem wolnym od młodzieńczej naiwności. Aby ujawniły się potrzebują czasu i to zazwyczaj co najmniej kilku lat.

Rodzina de Melo od setek lat była związana z portugalskim regionem DAO. Żyli lokalnie, produkując wino na potrzeby własne, rodziny i licznych znajomych. Poletka na, których sadzili winogrona przechodziły z rąk do rąk, by czasami powrócić do nich po latach. Rolniczy sposób funkcjonowania sprawiał, że nowoczesność nie zawitała do winnic rodziny de Melo. Metody uprawy i produkcji wina nie ulegały zmianom.

Mogłoby się wydawać, że wina z aromatycznych odmian nadają się przede wszystkim do podawania w towarzystwie dań azjatyckich. Mocno przyprawionych, obfitujących w egzotyczne warzywa, owoce i zioła. A gdy zawierają cukier resztkowy myśli w naturalny sposób biegną dodatkowo w kierunku deserów. Nie ma w tym nic dziwnego, tego rodzaju dopasowanie wina i jedzenia jest bardzo oczywiste i sprawdza się niemal zawsze. Muszę przyznać, że mam jednak inne połączenie kulinarne, które wysuwa się w naszej kuchni na pierwszy plan.

Pierre Fabre pochodzi z rodziny, która od 5 pokoleń zajmuje się w Langwedocji winem. Z początku jednak Pierre wybrał inną drogę. Poświęcił się karierze inżynierskiej i pracował w krajach Beneluxu. W 2004 roku zapragnął odnaleźć swoje korzenie jako winiarz. Powrócił do Langwedocji i kupił starą posiadłość położoną w połowie drogi pomiędzy Carcassonne, a Limoux. 

Mawia się, że nie szata zdobi człowieka. W przypadku win nabiera ona jednak szczególnego znaczenia. Wygląd butelki jest bardzo często tym co zwiększa nasze zainteresowanie konkretnym winem. Owszem, po dokładnym przeczytaniu etykiety, doświadczony winopijca już wie mniej więcej czego może spodziewać się po nalaniu wina do kieliszka, ale to najpierw szata graficzna etykiety przyciąga wzrok i zachęca do bliższego poznania. 

Pomarańczowe. Takie były prawdopodobnie pierwsze wina, jakie ludzie wytworzyli z białych winogron. Zmiażdżone owoce zaczęły fermentować i po jakimś czasie powstało wino. Być może zastanawiali się dlaczego z jasnych gron otrzymują wino w kolorze bursztynu? I pewnie doszli do wniosku, że to skórki winogron nadają winu kolor oraz pewną cierpkość w ustach. Dlatego później zaczęto pozbywać się skórek i poddawano fermentacji sam wyciśnięty sok, który finalnie dał białe wina.

Nie lubię spóźniać się, ale wówczas nie udało nam się dotrzeć na czas. To było kilkanaście lat temu. Byliśmy umówieni na spotkanie w Pago de La Jaraba. Jak to często bywa z winnicami położonymi daleko od miejscowości, niezbędne są wskazówki dojazdu. Tym razem brzmiały one tak: “jadąc drogą N-310 z Albacete do Villarrobledo, na 142,7 kilometrze zobaczycie las, skręćcie za nim w prawo.” Licznik w samochodzie pokazał rzeczoną odległość na drodze, ale żadnego lasu czy drogowskazu nie było. W oddali majaczyły wprawdzie jakieś zarośla, ale uznaliśmy, że to nie może być przecież las, więc pojechaliśmy dalej i zamiast do winnicy dojechaliśmy do …. miasta Villarrobledo. Musieliśmy zawrócić.  

Oczywiście, że pierwszym skojarzeniem z winami niemieckimi jest kolor biały.
I w gruncie rzeczy niech tak pozostanie, ale nie oznacza to braku win o czerwonej barwie u naszego zachodniego sąsiada. 

Początkowo myśleliśmy, że to tylko fajny pomysł, ale w czasie kolejnych lat koncepcja zaczęła ukazywać swoje coraz poważniejsze oblicze. Co więcej okazała się strategią, która z jednej strony wywołuje podniecenie związane z oczekiwaniem na nową odsłonę, a z drugiej pozwala miłośnikowi win zorientować się co spotka go po otwarciu butelki. Oczywiście pod warunkiem, że miłośnika cechuje wystarczająca wrażliwość i spostrzegawczość.  

Lotaryngia może nam kojarzyć się z kilkoma wydarzeniami osadzonymi na kartach historii. Jednak bardzo niewiele osób pomyśli o niej jak o winiarskim regionie. Co jeszcze bardziej może wydać się zaskakujące, przez Lotaryngię przepływa słynąca z win rzeka. Słynąca w kontekście winiarstwa niemieckiego, a nie francuskiego. Czasami jeszcze ktoś przypomni sobie, że zaraz za granicą z Niemcami, w Luksemburgu leży ciekawy obszar obsadzony winoroślą, no ale o winnicach nad Mozelą we Francji słyszało już niewielu.

Jest chyba tylko kilka zwrotów w świecie wina, które na pozór brzmią zwyczajnie, ale w gruncie rzeczy zawierają w sobie sporo informacji dla osób wiedzących co się za nimi kryje. Bo przecież cóż dziwnego jest w określeniu “prawy brzeg” czy “lewy brzeg”? Gdy słyszymy w rozmowie takie stwierdzenie, może wydawać się, że ktoś chce powiedzieć, gdzie coś się znajduje. Tymczasem jest to tylko fragment większej całości. 

Kiedyś ktoś mnie zapytał, dlaczego wina z Langwedocji są czasami wyraźnie inne od tych z Doliny Rodanu?
Przecież często powstają z podobnego kupażu, oba regiony leżą na południu Francji, a ich tradycje winiarskie są równie bogate.
Przyczyn można by znaleźć wiele, ale jedna wydaje się szczególnie interesująca. 

To jest naprawdę zadziwiająca historia.  Ostatnio będąc w Alzacji natknęliśmy się na stare butelki win z nazwą Tokay. Na pozór można by przypuszczać, że wino pochodzi z Węgier (przecież pierwsze skojarzenie z winami węgierskimi brzmi Tokay). Tymczasem na etykietach wyraźnie widniał napis Tokay d’Alsace. Madziarskie wina butelkowane we Francji?

Łatwo powiedzieć: proszę kieliszek Prosecco. Zresztą słychać takie zdania często w wielu restauracjach. Ale czy faktycznie za każdym razem zamawiający otrzymuje dokładnie wino pochodzące z włoskich regionów Veneto lub Friuli Venezia Giulia i zrobione ze szczepu Glera? Tutaj miałbym sporo wątpliwości. Nazwa Prosecco tak dobrze zakorzeniła się w świadomości miłośników bąbelków, że stało się ono synonimem lekkiego, półwytrawnego, musującego wina.

Czasami mawia się o nim hiszpański Riesling. Ma niezłą kwasowość, jest aromatyczny, wnosi wiele świeżości do kieliszka. Idealnie pasuje do ryb i owoców morza. Swoją drogą może trochę dziwić, że w obfitującej w słońce Hiszpanii powstają tak rześkie wina. Ale tu właśnie kłania się miejsce skąd pochodzi nasz bohater. 

Nareszcie przyjechały do nas nowe wina z Hiszpanii!
Tak, trochę czekaliśmy, ale było warto.
Uwielbiamy, gdy wino pochodzi z jakiegoś miejsca, którego stylistykę winiarską zna cały świat, a ono zaskakuje swoją innością.
Tym razem transport wyruszył z regionu Toro, słynącego z garbnikowych, dobrze zbudowanych win.
A tymczasem w kieliszku?   

Łał. No tutaj nie może być mowy o zwiewnych i delikatnych nutach. Wielu miłośników skoncentrowanych win słyszało o Prioracie, ale gdyby przejrzeć sklepy z winami, to butelki z tego niewielkiego regionu położonego w górach na południowy zachód od Barcelony, nie dzierżą palmy pierwszeństwa pod względem sprzedaży. Co więcej raczej zamykają peleton. I to nie dlatego, że brakuje w Prioracie wybitnych win, raczej wysoki poziom cenowy zawęża grono odbiorców.