Chile, mimo że rozciąga się za wysokim i odległym pasmem Andów wzdłuż wybrzeża Pacyfiku, jest chyba najbardziej europejskim krajem Ameryki Południowej. Z pewnością pod względem rozwoju winiarstwa.  Praktycznie nieprzerwanie od XVI wieku uprawia się w Chile winorośl i produkuje wino.
To jeden z niewielu krajów, gdzie nadal nie dotarła plaga filoksery, które skutecznie zdewastowała winnice na całym świecie. 

Słowo Lugana brzmi trochę jak laguna. I takie skojarzenie dobrze pasuje do stylu białych win powstających na południowych krańcach jeziora Garda.
Tym bardziej, że tamto wybrzeże słynie z lazurowego koloru wody i w sezonie wakacyjnym pełne jest turystów szukających relaksu.

Czy Rieslingi zawsze zachwycają? Z pewnością nie wszystkie i nie wszystkich. My je uwielbiamy, ale powiedzmy sobie szczerze, nie zawsze pijemy te z pierwszej ligi. Jest jednak takie codzienne wino, po które sięgamy bez wahania, gdy mamy ochotę na świeżego i treściwego Rieslinga.

No niby wino jest białe, ale w gruncie rzeczy nie wygląda jak większość białych win. Jedna z zasad dotyczących kolorów wina mówi, że im białe wino starsze, tym barwa staje się ciemniejsza. OK, to prawda. A gdy wino jest młode, a już ma intensywny kolor?

Skąd ta gąsienica? Fantazja artystyczna grafika komputerowego? A może winiarz to zapalony entomolog?

Do Bari przyjechaliśmy późnym popołudniem. Panujący upał wzmagało dające się wszędzie odczuć podniecenie związane z finałowym meczem o mistrzostwo Europy. Włosi brawurowo przeszli fazę grupową i późniejsze rozgrywki, trochę jak zwykle czarowali na boisku próbując wymusić na sędziach korzystny dla siebie werdykt, więc nasze serce było bardziej po stronie Anglików. Jednak wieczorny spacer ulicami największego miasta Apulii, pełnymi podekscytowanych kibiców, nie bardzo pozwalał na to, aby siłą rzeczy nie oddać drugiej połowy serca Włochom.

Czy umieszczenie na winie informacji o organicznej uprawie winorośli jest gwarancją, że mamy do czynienia z winem całkowicie naturalnym, wolnym od interwencji nowoczesnych metod wytwarzania? Na pierwszy „rzut oka” wydaje się to wielce prawdopodobne, no bo przecież zielony listek, który widzimy na etykiecie mówi nam o ekologicznym rolnictwie. Rolnictwie, czyli procesie rodzenia się owoców, które później posłużą do powstania wina. Ale rolnictwo to tylko jeden z elementów całego cyklu narodzin naszego ulubionego napoju. Na szczęście nie brakuje ludzi, którzy mają szersze spojrzenie na tworzenie wina, ale także i na sposób swojego życia. Takie podejście nosi nazwę biodynamiki.

Czasami oglądając butelki wina stajemy przed dylematem, które wybrać? Mamy przed oczami dwa, trzy wina z tego samego regionu, od różnych producentów, ale ich nie znamy. Cena podobna, możemy kierować się wyglądem etykiety, ale w głębi duszy czujemy, że to może być pozorna wskazówka. Wreszcie wybieramy to, które ma jakąś informację sugerującą ekologiczne pochodzenie, bo uznajemy je za zdrowsze, a więc pewnie lepsze.  

Przez cały tydzień degustowaliśmy greckie wina. Raz były lepsze, innym razem gorsze. Co ciekawe całkiem nieźle wypadały niedrogie domowe wina, podawane do posiłku w … metalowych dzbankach. Ciągle jednak nie opuszczało mnie wrażenie, że w okolicznościach greckiej restauracji wino zyskuje na jakości podwójnie i gdy wrócę do Polski ten urok zniknie. Szukałem przyczyny, dlaczego jedna z najstarszych kultur winiarskich nie bryluje na salonach ze swoimi butelkami?