Alzacja

Wystarczy krótkie spojrzenie na butelkę alzackiego wina, by stwierdzić, jak inny od reszty Francji jest to region. Nie chodzi tylko o smukły kształt, ale też wyraźne umieszczenia na etykiecie nazwy szczepu (większość powstających we Francji win wskazuje na nazwę apelacji, nie ułatwiając zadania konsumentom). To zaś wskazuje
na wpływy kultury germańskiej – Alzacja to przecież region pograniczny, który przez wiele dekad był częścią Niemiec.

Winnice (łącznie ok. 15 tys. ha) rozpościerają się na wschodnich stokach Wogezów, które łagodnie schodzą w kierunku doliny Renu w pasie długim na około 70 km,
od okolic Miluzy po Strasburg. Wspomniane góry działają jako osłona przed chłodnymi masami powietrza znad Atlantyku i Kanału La Manche, sprawiając, że Alzacja stanowi najbardziej słoneczny region Francji. Falujące wzniesienia porośnięte winnicami, urokliwe miasteczka wciśnięte w doliny i zamki na szczytach wzgórz tworzą bajkowy klimat, zachęcający do (nie tylko) winiarskich wycieczek.

Klasyfikacja alzackich win jest stosunkowo prosta, mamy bowiem podstawową apelację Alsace AOC i wyodrębnione 51 samodzielnych winnic, które otrzymały statut Alsace Grand Cru. Wina oznaczone jako grand cru mogą powstawać z czterech odmian (nazywanych „szlachetnymi”) – Rieslinga, Muscata, Pinot Gris
i Gewürztraminera. Oprócz nich w ramach Alsace AOC znajdziemy również nieco Pinot Blanc, Sylvanera, Auxerrois, Chasselas, a także coraz lepsze egzemplarze Pinot Noir. Do tej kompozycji należy dodać wina musujące oznaczone jako Cremant d’Alsace, a także słodkie wina z późnych zbiorów, tzw. Vendange Tardive (VT)
i z owoców dotkniętych szlachetną pleśnią Sélection de Grains Nobles (SGN).

Styl alzackich win fluktuował przez ostatnie dekady. Kiedyś słynęły one z wyraźnej wytrawności i mineralności, potem w drugiej połowie lat 90-tych ubiegłego wieku coraz większa ilość producentów zaczęła stawiając na wina z cukrem resztkowym, prowadząc często do konfuzji u konsumentów, którzy kupując butelkę z Alzacji nie widzieli czy będzie to wino wytrawne, czy choćby półsłodkie. Na szczęście ostatnie lata to ponowny zwrot w stronę wytrawności, a dodatkowo większość winiarzy zaczęła umieszczać na kontretykietach skalę słodyczy swoich win, wskazując gdzie na niej znajduje się dana pozycja.